Ζούμε στη χώρα που αν δεν έχει καεί η γούνα σου από καψούρα, δεν έχεις την αξίωση να διηγεισαι ιστορίες εξευτελισμού. Για να θυμόμαστε πώς, τι και γιατί, γράψαμε τραγούδια για τη φλόγα που έκαψε τα σωθικά μας και «Kαίγομαι-καίγομαι, ρίξε και άλλο λάδι στη φωτιά» ή στη χειρότερη «Ρίξε στο κορμί μου σπίρτο να πυρολυθώ». Καιγόμαστε ζωντανοί από έρωτα βράδια ολόκληρα, αλλά διαπραγματευόμαστε για το αν θα καούμε νεκροί και απαλλαγμένοι από ψαλμωδίες, μάρμαρα και μπόλικο χώμα με σκουλήκια να σουλατσάρουν στα σπλάχνα μας.

Συνέχεια ανάγνωσης Το θέμα την καύσης, δεν αφορά στο παραμικρό την εκκλησία →