Ο Χριστιανισμός είναι η συνωμοσία της άγνοιας ενάντια στην λογική , του σκοταδιού ενάντια στο φως , της υποταγής και της σκλαβιάς ενάντια στην ανεξαρτησία και την ελευθερία , της άρνησης της δύναμης και της ομορφιάς ενάντια στην κατάφαση της χαράς και της δόξας της ζωής.
Το μέσο μυαλό εύκολα ικανοποιείται με κληρονομημένες και αποκτημένες ιδέες ή με την υπαγόρευση των γονιών και των δασκάλων διότι είναι πολύ πιο εύκολο να μιμείσαι παρά να δημιουργείς.Η εποχή μας γέννησε δύο διανοητικούς γίγαντες που επιχείρησαν να μεταποιήσουν τις νεκρές κοινωνικές και ηθικές αξίες του παρελθόντος.
Ιδιαίτερα αυτών που περιλαμβάνονται στον χριστιανισμό.
Ο Φρήντριχ Νίτσε και ο Μαξ Στίρνερ έδωσαν απανωτά χτυπήματα ενάντια των πυλώνων του χριστιανισμού επειδή είδαν σε αυτόν μιαν βλαβερή δουλική ηθική , την απάρνηση της ζωής, την καταστροφή όλων των στοιχείων που δημιουργούν δύναμη και προσωπικότητα. Όντως ,ο Νίτσε, εναντιώθηκε στην δουλική ηθική ενυπάρχουσα του χριστιανισμού για μια υψηλή ηθική των ολίγων προνομιούχων. Αλλά παίρνω το θάρρος να προτείνω ότι αυτή η υψηλή ιδέα δεν είχε τίποτα να κάνει με τη χυδαιότητα της κοινωνικής θέσης, της κάστας ή του πλούτου.
Παρά εννοούσε την μεγαλειότητα των ανθρώπινων δυνατοτήτων, την μεγαλειότητα του ανθρώπου που τον βοηθά να ξεπεράσει παλιές παραδόσεις και ξεθωριασμένες αξίες, ώστε να μάθει να γίνεται ο δημιουργός νέων και πανέμορφων αγαθών.
Ο Νίτσε και ο Στίρνερ έβλεπαν στον χριστιανισμό τον ισοπεδωτή της ανθρώπινης φυλής, την θραύση της βούλησης του ανθρώπου να τολμήσει και να πράξει. Έβλεπαν σε κάθε κίνημα χτισμένο στην χριστιανική ηθική μια προσπάθεια όχι για την χειραφέτηση από την δουλεία ,αλλά για την διαιώνιση της. Εκ τούτου αντιτάχθηκαν σε αυτά τα κινήματα με δύναμη και μένος.
Εάν δεν συμφωνώ ή εάν δεν συμφωνώ απόλυτα με αυτούς τους εικονοκλάστες ,πάντως, πιστεύω όπως και αυτοί ότι ο Χριστιανισμός είναι θαυμάσια προσαρμοσμένος στην εκπαίδευση δούλων, στην διαιώνιση της δουλικής κοινωνίας εν ολίγοις στις συνθήκες που αντιμετωπίζουμε ως σήμερα.
Πράγματι δεν θα μπορούσε η κοινωνία να εκφυλιστεί στο τωρινό αποκρουστικό στάδιο, εάν δεν υπήρχε η βοήθεια του χριστιανισμού. Οι ηγέτες της γης έχουν συνειδητοποιήσει από καιρό την ισχύ του δηλητηρίου που ενυπάρχει στην χριστιανική θρησκεία. Αυτός είναι και ο λόγος που την καλλιεργούν, για αυτό δεν αφήνουν τίποτα άπραχτο ,ώστε να ενσταλαχτεί στο αίμα των ανθρώπων.
Γνωρίζουν πολύ καλά ότι η οξύνοια των χριστιανικών διδαγμάτων είναι μια πιο δυνατή προστασία ενάντια στην εξέγερση και στην δυσφορία από το ρόπαλο και το όπλο.
Είναι αυτός ακριβώς ο συχνά επαναλαμβανόμενος ισχυρισμός που με έπεισε να διαλέξω αυτό το θέμα, που μου επέτρεψε να δείξω ότι οι καταχρήσεις του χριστιανισμού όπως οι καταχρήσεις της κυβέρνησης εξαρτώνται από το αυτό καθεαυτό του πράγματος και όχι στους αντιπροσώπους του θρησκεύματος στους οποίους χρεώνονται. Ο Χριστός και τα διδάγματα του είναι η ενσάρκωση της υποταγής, της αδράνειας, της άρνησης της ζωής και για αυτό υπεύθυνος για όσα συνέβησαν στο όνομα του. Δεν με ενδιαφέρει ο θεολογικός Χριστός.Λαμπρά μυαλά όπως οι Μπάουερ, Στράους ,Ρενάν,Τόμας Παίην και άλλοι διέψευσαν αυτό το μύθο από καιρό. Είμαι πρόθυμη ακόμη και να αποδεχτώ ότι ο θεολογικός Χριστός δεν είναι ούτε το μισό επικίνδυνος όσο ο ηθικός και κοινωνικός Χριστός. Όπως όταν η επιστήμη αντικαθιστά την τυφλή πίστη, η θεολογία χάνει την ισχύ της.
Αλλά ο ηθικός και ποιητικός μύθος του Χριστού έχει τόσο διεξοδικά διαποτίσει τις ζωές μας που ακόμα και μερικά από τα πιο προχωρημένα μυαλά δυσκολεύονται να χειραφετηθούν από το ζυγό του.Έχουν ξεφορτωθεί το γράμμα του νόμου μα έχουν κρατήσει το πνεύμα. Αλλά όμως είναι το πνεύμα που βρίσκεται πίσω από όλα τα εγκλήματα και τις φρικαλεότητες που έχει διαπράξει ο ορθόδοξος Χριστιανισμός.
Οι Πατέρες της Εκκλησίας μπορούν κάλλιστα να κηρύσσουν το ευαγγέλιο του Χριστού. Δεν περιέχει τίποτα επικίνδυνο στο καθεστώς της εξουσίας και του πλούτου •αντιπροσωπεύει την αυταπάρνηση την μετάνοια και την λύπη και είναι τελείως αδρανές ενώπιον κάθε προσβολής κάθε αίσχους που επιβάλλεται στην ανθρωπότητα.
Εδώ θα πρέπει να επανέλθω στους παραχαράκτες των ιδεών και των λέξεων. Τόσοι κατά τα άλλα ένθερμοι μισούντες την σκλαβιά και την αδικία μπερδεύουν με τον πιο θλιβερό τρόπο τα διδάγματα του Χριστού με τους μεγάλους αγώνες για την κοινωνική και οικονομική χειραφέτηση. Αυτά τα δύο είναι αμετάκλητα και δια παντός αντίθετα μεταξύ τους. Το ένα απαιτεί κουράγιο, τόλμη, αψήφηση και δύναμη. Το άλλο κηρύσσει το ευαγγέλιο της μη αντίστασης της δουλικής συγκατάθεσης προς την θέληση των άλλων• είναι η παντελής περιφρόνηση της προσωπικότητας και της εμπιστοσύνης στον εαυτό σου ως εκ τούτου καταστροφικό για την ελευθερία και την ευεξία.
Οποιοσδήποτε ειλικρινά στοχεύει σε μια ριζική αλλαγή της κοινωνίας οποιοσδήποτε παλεύει να ελευθερώσει την ανθρωπότητα από την μάστιγα της έλλειψης ανεξαρτησίας και της δυστυχίας πρέπει να γυρίσει την πλάτη του στον Χριστιανισμό τόσο στο παλιό όσο και στη τωρινή μορφή του ιδίου.
Παντού και πάντοτε από την έναρξη του , ο Χριστιανισμός έχει μετατρέψει την γη σε μια κοιλάδα δακρύων• πάντα έχει καταστήσει την ζωή ένα αδύναμο άρρωστο πράγμα , πάντα έχει ενσταλάξει τον φόβο στον άνθρωπο, μετατρέποντας τον σε διττό ον που οι ζωτικές του ενέργειες καταναλώνονται στην πάλη ανάμεσα στο σώμα και τη ψυχή. Κρίνοντας το σώμα ως κάτι κακό, την σάρκα ως τον πειρασμό για ότι είναι αμαρτωλό, ο άνθρωπος έχει ακρωτηριάσει την ύπαρξη του στην μάταιη προσπάθεια να κρατήσει την ψυχή του αγνή, ενώ το σώμα σαπίζει από τα τραύματα και τα βασανιστήρια που έχει υποστεί. Η χριστιανική θρησκεία και ηθική εξαίρει τη δόξα του Επέκεινα ως εκ τούτου παραμένει αδιάφορη στη φρίκη της γης. Αληθώς, η ιδέα της αυταπάρνησης και πως ότι συμβάλλει στο πόνο και την θλίψη είναι μια δοκιμασία της ανθρώπινης αξίας, ένα διαβατήριο για την είσοδο στον παράδεισο.
Ο Χριστός έκανε την εμφάνιση του ως ο ηγέτης των ανθρώπων ο λυτρωτής των Εβραίων από τη Ρωμαϊκή κυριαρχία •αλλά από τη στιγμή που ξεκίνησε το έργο του, αποδείχθηκε ότι δεν είχε κανένα ενδιαφέρον για την γη, για τις επείγουσες άμεσες ανάγκες των φτωχών και των απόκληρων του καιρού του, αυτό που κήρυττε ήταν ένας συναισθηματικός μυστικισμός, σκοταδιστικές και μπερδεμένες ιδέες άνευ πρωτοτυπίας και ενεργητικότητας.
Υποσχέθηκε χαρά και μακαριότητα σε έναν άλλο κόσμο , ενώ οι άνθρωποι λιμοκτονούσαν, υπέφεραν και υπέμεναν μπροστά στα μάτια του. Μπορεί επίσης η συμπάθεια που έδειξαν οι Ρωμαίοι, ιδιαίτερα ο Πιλάτος, να δόθηκε στον Χριστό επειδή τον θεωρούσαν τελείως ακίνδυνο στη δύναμη τους και την εξουσία τους.
Ο φιλόσοφος Πιλάτος ίσως θεωρούσε τις «αιώνιες αλήθειες» του Χριστού ως αρκετά αναιμικές και άψυχες συγκρινόμενες με τις παρατάξεις σθένους και δύναμης που αποπειράθηκαν να πολεμήσουν.
Οι Ρωμαίοι δυνατοί και απτόητοι όπως ήταν θα γέλασαν κάτω από τα μουστάκια τους με τον άνδρα που μιλούσε για μετάνοια και υπομονή αντί για ένα κάλεσμα στα όπλα ενάντια στους ληστές και τους καταπιεστές των ανθρώπων.
Η δημόσια ζωή του Χριστού ξεκινά με το διάταγμα «Μετανοείτε• ήγγικε γαρ η βασιλεία των ουρανών»
Γιατί μετάνοια ,γιατί λύπη μπροστά σε κάτι που υποτίθεται θα έφερνε την σωτηρία; Δεν είχε υποφέρει και υπομείνει αρκετά η ανθρωπότητα; Πάρτε για παράδειγμα την επί του όρους ομιλία . Δεν είναι τίποτα άλλο παρά μια ευλογία της υποταγής στην μοίρα και το αναπόφευκτο των πραγμάτων.
«Μακάριοι οι πτωχοί τω πνεύματι ότι αυτών εστιν η βασιλεία των ουρανών»
Τι εξωφρενική αντίληψη! Τι κίνητρο για την δουλεία την απάθεια και τον παρασιτισμό! Εξάλλου δεν είναι αληθές ότι οι πράοι θα κληρονομήσουν οτιδήποτε. Ακριβώς επειδή η ανθρωπότητα είναι πράα η γη έχει κλαπεί από αυτήν. Η πραότητα έχει υπάρξει το μαστίγιο του οποίου ο καπιταλισμός και οι κυβερνήσεις έχουν κάνει χρήση ώστε να επιβάλλουν στον άνθρωπο την έλλειψη ανεξαρτησίας οδηγώντας τον στην θέση του σκλάβου. Οι πιο πιστοί υπηρέτες του κράτους, του πλούτου, των ειδικών προνομίων δεν θα μπορούσαν να κηρύξουν ένα πιο βολικό ευαγγέλιο από ότι έκανε ο Χριστός, ο «λυτρωτής» των ανθρώπων.
Αυτό δεν επιδεικνύεται περισσότερο εντυπωσιακά όσο στην εντολή «απόδοτε ουν τα Καίσαρος Καίσαρι και τα του θεού τω θεώ» Οι ερμηνευτές ισχυρίζονται ότι ο Χριστός έπρεπε να κάνει αυτές τις παραχωρήσεις στην εξουσία της εποχής του.
Εάν αυτό είναι αληθινό, τότε αυτός ο μόνος συμβιβασμός ήταν αρκετός ώστε να αποδειχτεί, μέχρι την σημερινή ημέρα, ως το πιο αδίστακτο όπλο στα χέρια του καταπιεστή, ένα φοβερό μαστίγωμα και ένας αδυσώπητος φοροεισπράκτορας για την πτώχευση την σκλαβιά και τον εξευτελισμό των ίδιων των ανθρώπων για αυτούς που ο Χριστός υποτίθεται ότι πέθανε.
Ο Χριστός ποτέ δεν μπαίνει στο κόπο να μας το εξηγήσει αυτό.
Η δικαιοσύνη δεν πέφτει ούτε από τον ουρανό ούτε επειδή ο Χριστός το θέλησε. Η δικαιοσύνη γεννάται μέσω της ελευθερίας της κοινωνικής και της οικονομικής ευκαιρίας και ισότητας.
Άλλα ζήτησαν από την ανθρωπότητα να πληρώσει το τίμημα; Ζήτησαν να δωροδοκήσουν την ανθρωπότητα ώστε να αποδεχθεί τις ιδέες τους; Γνώριζαν πολύ καλά ότι εκείνος που δέχεται μια αλήθεια ένεκα δωροδοκήματος, θα την ανταλλάξει με αυτήν του υψηλότερου πλειοδότη.
Ο εργάτης που γνωρίζει την αιτία της δυστυχίας του, που καταλαβαίνει την δομή του άδικου κοινωνικού και βιομηχανικού συστήματος μπορεί να κάνει περισσότερα για τον εαυτό του και την τάξη του απ`ότι ο Χριστός και οι ακόλουθοι του έχουν κάνει για την ανθρωπότητα• σίγουρα περισσότερα απ`ότι η πράα υπομονή, η άγνοια και η υποταγή έχουν κάνει. Πόσο περισσότερο εξευγενίζων ,πόσο περισσότερο ωφέλιμος είναι ο ακραίος ατομικισμός του Στίρνερ και του Νίτσε από την άρρωστη ατμόσφαιρα της χριστιανικής πίστης. Αν αποκηρύσσουν τον αλτρουισμό ως κακό είναι επειδή το παράδειγμα του Χριστιανισμού, το οποίο έθεσε το τίμημα στον παρασιτισμό και την αδράνεια έδωσε τροφή για όλες τις κοινωνικές δυσλειτουργίες που γιατρεύονται με το κήρυγμα της αγάπης και της συμπόνοιας.
«Μη νομίσητε ότι ήλθον καταλύσαι τον νόμον και τους προφήτας• ουκ ήλθον καταλύσαι αλλά πληρώσαι.» Ακριβώς. Ο Χριστός ήταν ένας μεταρρυθμιστής, πάντα έτοιμος να μπαλώσει, να συμπληρώσει ,να συνεχίσει την παλιά τάξη πραγμάτων• ποτέ να καταστρέψει και να ξανακτίσει.
Για αυτό έχουν όλοι οι μεταρρυθμιστές φιλικά αισθήματα προς αυτόν. Πράγματι ,όλη η ιστορία του Κράτους, του Καπιταλισμού, και της Εκκλησίας υποδεικνύει ότι έχουν διαιωνίσει τους εαυτούς τους λόγω αυτής της ιδέας «ουκ ήλθον καταλύσαι τον νόμον». Αυτό είναι το κλειδί της εξουσίας και της καταπίεσης. Φυσικό ,αφού δεν εξήρε ο Χριστός την φτώχεια ως αρετή δεν διέδωσε την μη-αντίσταση στο κακό; Γιατί να μην συνεχίσουν να κυβερνούν τον κόσμο η φτώχεια και το κακό;
Όσο και αν είμαι αντίθετη με κάθε θρησκεία όσο και αν τις θεωρώ ως μια επιβολή ένα έγκλημα ενάντια στον ορθό λόγο και την πρόοδο, παρόλα αυτά νιώθω ότι καμία άλλη θρησκεία δεν έκανε τόση ζημιά ή δεν έχει βοηθήσει τόσο πολύ στην εκδούλευση του ανθρώπου όσο η θρησκεία του Χριστού.
Δείτε τον Χριστό έναντι των κατήγορων του. Τι έλλειψη αξιοπρέπειας, τι έλλειψη πίστης στον εαυτό του και στις ίδιες του τις ιδέες! Τόσο αδύναμος και αβοήθητος ήταν ο «Σωτήρ των ανθρώπων» ώστε χρειάζεται όλη την ανθρώπινη γενιά να πληρώσει για αυτόν, για μια αιωνιότητα επειδή αυτός «πέθανε για αυτούς».
Η λύτρωση μέσω του Σταυρού είναι χειρότερη από την καταδίκη λόγω του τρομερού φορτίου που επιβάλλει στην ανθρωπότητα, λόγω της επιρροής που έχει στην ανθρώπινη ψυχή, δεσμεύοντας και παραλύοντας την με το βάρος που απαιτεί μέσω του θανάτου του Χριστού.
Συγκρινόμενος με τον Σωκράτη τον Μπρούνο, με τους μεγάλους μάρτυρες της Ρωσίας με τους Αναρχικούς του Σικάγο, τον Φραγκίσκο Φερερ και αναρίθμητους άλλους, ο Χριστός φαντάζει ,πράγματι μια φτωχή φιγούρα. Συγκρινόμενος με την ευπαθή, ωχρή Σπιριδόνοβα που υπέστη τα πιο φριχτά βασανιστήρια τις πιο τρομερές ατιμίες δίχως να χάνει την πίστη στον εαυτό της ή τον σκοπό της ο Ιησούς είναι μια πραγματική μηδαμινότητα.
Στάθηκαν όρθιοι και αντιμετώπισαν τους εκτελεστές τους με απτόητη αποφασιστικότητα, και παρόλο που, και αυτοί, πέθαναν για τους ανθρώπους δεν ζήτησαν τίποτα ως αντάλλαγμα για την μεγάλη τους θυσία.
Αληθώς, χρειαζόμαστε λύτρωση από τη σκλαβιά, την νεκρική αδυναμία και την εξευτελιστική χριστιανική ηθική. Τα διδάγματα του Χριστού και των οπαδών του έχουν αποτύχει επειδή στερούντο την ζωτικότητα να ανυψώσουν τα βάρη από τις πλάτες της ανθρώπινης φυλής• έχουν αποτύχει επειδή η ίδια η ουσία του δόγματος είναι αντίθετη στο πνεύμα της ζωής• εκτιθέμενη στις εκδηλώσεις της φύσης στην δύναμη και την ομορφιά του πάθους.
Ο Χριστιανισμός είναι η συνωμοσία της άγνοιας ενάντια στην λογική , του σκοταδιού ενάντια στο φως , της υποταγής και της σκλαβιάς ενάντια στην ανεξαρτησία και την ελευθερία , της άρνησης της δύναμης και της ομορφιάς ενάντια στην κατάφαση της χαράς και της δόξας της ζωής.