Τον συνάντησα τυχαία, καθώς περιπλανιόμουν στα στενά της Άνω Σύρου, και ανταλλάξαμε μια καλημέρα μαζί με τα ονόματά μας. Το Τεό Ρόμβος δεν μου έλεγε τίποτε, μολονότι θα έπρεπε, ίσως. Η δική μου «αναγκαστική» όμως πορεία, με τον εγκλωβισμό των παιδικών και εφηβικών μου χρόνων στην επιχείρηση του πατέρα μου και μετέπειτα οι σπουδές και η στρατιωτική θητεία, δεν μου επέτρεψαν να γνωρίσω τους νέους της δικής μου γενιάς οι οποίοι βρισκόντουσαν σε μια διαρκή αναζήτηση, αντιστεκόμενοι στο κατεστημένο και την υποχρεωτικότητα.