Το ψυχεδελικό φάρμακο DMT μπορεί να δημιουργήσει ισχυρά οράματα. Σε χαμηλές δόσεις, οι άνθρωποι συχνά έχουν παραισθήσεις φράκταλ, γεωμετρικά σχήματα και παραμορφώσεις στον φυσικό χώρο γύρω τους. Αλλά τα πράγματα γίνονται πολύ πιο περίεργα με υψηλότερες δόσεις.
Φανταστείτε να ανοίγετε τα μάτια σας για πρώτη φορά ως ολοκαίνουργιο μωρό. Ο κόσμος είναι τόσο μυστηριώδης, γεμάτος εμπόδια και περίεργα σχήματα. Και όμως δεν χρειάζεται τόσο πολύς χρόνος για τα μωρά για να αποκτήσουν τον προσανατολισμό τους, να κολλήσουν με τους γονείς τους και να αρχίσουν να αλληλεπιδρούν. Πώς το κάνουν αυτό τόσο γρήγορα;
Υπάρχει φυσική πραγματικότητα που είναι ανεξάρτητη από εμάς; Υπάρχει καθόλου αντικειμενική πραγματικότητα; Ή μήπως η δομή των πάντων, συμπεριλαμβανομένου του χρόνου και του χώρου, δημιουργείται από τις αντιλήψεις εκείνων που το παρατηρούν; Αυτός είναι ο πρωτοποριακός ισχυρισμός μιας νέας εργασίας που δημοσιεύτηκε στο Journal of Cosmology and Astroparticle Physics .
Λίγα μυστήρια είναι πιο επίμονα και ανεξιχνίαστα από το μυστήριο του ποιοι είμαστε. Ομολογουμένως, υπάρχουν πολλοί τρόποι για να εξερευνήσετε αυτό το ερώτημα και η επιστήμη δεν είναι η μόνη. Οι καλλιτέχνες και οι φιλόσοφοι διεκδικούν επάξια να διασαφηνίσουν ορισμένες πτυχές της ταυτότητάς μας και της υποκειμενικής μας ζωής. Κατά μία έννοια, η επιστήμη είναι το νέο παιδί στο μπλοκ, δεδομένου ότι μπορούμε να χρονολογήσουμε τις πρώτες «σχεδόν» επιστημονικές σκέψεις για το μυαλό και την ύλη στις αρχές του 17ου αιώνα με τον Ντεκάρτ.
Από τα μικροπράγματα καταλαβαίνουμε καλύτερα τον χαρακτήρα ενός ανθρώπου. Γιατί στα μεγάλα είναι πιο προσεκτικός και κρύβεται.
Κάθε κοινωνική συναναστροφή απαιτεί αμοιβαία προσαρμογή και διάθεση, γι’ αυτό όσο πιο μεγάλη τόσο και πιο ανούσια. Εντελώς ο εαυτός του μπορεί να είναι κανείς μόνο εφόσον μένει μόνος του. Μόνο τότε είναι ελεύθερος.
Σ’ ένα εστιατόριο, ξαφνικά μια κατσαρίδα πήδηξε και κάθισε πάνω σε μια κυρία που αμέσως άρχισε να φωνάζει έντρομη. Στο πρόσωπο της ήταν ζωγραφισμένος ο πανικός. Άρχισε να πηδάει κουνώντας και τα δύο χέρια της, προσπαθώντας απελπισμένα να ξεφορτωθεί την κατσαρίδα.
Η ευφυΐα είναι τεράστιο προτέρημα και όλοι θα ήθελαν να έχουν υψηλή νοημοσύνη και εύστροφο πνεύμα. Υπάρχουν όμως και κάποια σημαντικά μειονεκτήματα για τους έξυπνους ανθρώπους.
Μια από τις άγνωστες πτυχές του κοινού καθρέφτη είναι ότι αποτελεί πολύτιμο εργαλείο στην υπηρεσία της υγείας. Η θεραπεία του καθρέφτη έχει αναγνωριστεί από χρόνια ως μια συμπληρωματική, πρωτοποριακή, μη επεμβατική μέθοδος που δίνει λύσεις σε ανίατους χρόνιους πόνους και ψευδο-πόνους νευρολογικής φύσεως, αποκαθιστώντας επίσης κινητικές βλάβες και παραλύσεις.
Ο εγκέφαλός μας είναι καταπληκτικός. Μπορεί να μας βοηθήσει να φτάσουμε κάθε κορυφή, να πραγματοποιήσουμε τα πιο τρελά μας όνειρα και να πετύχουμε τους πιο περίπλοκους στόχους μας. Ωστόσο, αν θέλουμε να τα καταφέρουμε όλα αυτά, θα πρέπει πρώτα να κατανοήσουμε τις αρχές με τις οποίες λειτουργεί.
Δεν υπάρχει έλλειψη θεωριών σχετικά με το τι κάνει ένα αντικείμενο όμορφο. Αναλογία, αρμονία, συμμετρία, τάξη, πολυπλοκότητα και ισορροπία έχουν μελετηθεί σε μεγάλο βαθμό από ψυχολόγους. Οι θεωρίες ξεκινούν από το 1876 -τις πρώτες μέρες της πειραματικής ψυχολογίας- όταν ο Γερμανός ψυχολόγος Gustav Fechner παρείχε στοιχεία ότι οι άνθρωποι προτιμούν ορθογώνια με πλευρές χρυσής αναλογίας (ο λόγος αυτός είναι περίπου 1,6: 1).
Σημ. του Ν:Επειδή δεν αναφέρεται στο κείμενο, εγώ θα αναφέρω και τις αναφορές του Ιπποκράτη για την «Ιερά Νόσο» (έτσι την αποκαλούσαν οι ασθενείς και οι θρησκόληπτοι) η οποία δεν ήταν άλλη από την επιληψία…
Το σκάκι αποτελεί μια εξαιρετική ασχολία, τόσο για μικρούς όσο και για μεγάλους. Είναι χαρακτηριστικό ότι είτε αγαπάς, είτε μισείς αυτή τη δραστηριότητα. Το σκάκι προκαλεί έντονα συναισθήματα, εξάλλου. Πολλοί το θεωρούν βαρετό και το αποφεύγουν, ενώ άλλοι το λατρεύουν για την συνοχή και την ποιότητα της ψυχαγωγίας που προσφέρει. Ποια είναι όμως τα σημαντικότερα οφέλη που προσφέρει το σκάκι; Είναι απλά μία ενασχόληση για να περνά κανείς τον καιρό του; Σε καμία περίπτωση!
Εμπειρικά στοιχεία γι’αυτή την υπόθεση υπάρχουν από τα ίδια τα πειράματα του Δρ. Persinger. Δεν μπορούμε να προβλέψουμε φυσικές, περιστασιακές δραστηριοποιήσεις του κροταφικού λοβού, επομένως είναι δύσκολο να μετρήσουμε τα αποτελέσματά τους. Αλλά τι θα γινόταν αν μπορούσαμε να προκαλέσουμε τεχνητές δραστηριοποιήσεις όποτε θέλαμε;