Bertrand Russell (1872-1970). Βρετανός φιλόσοφος, μαθηματικός, ιστορικός. Βραβευμένος με Νόμπελ (1950) για τη συνεισφορά του στον ανθρωπισμό και την ελευθερία της σκέψης.
Φυλακίστηκε για τη φιλειρηνική του δράση τον Α’ Π.Π. Αντιτάχθηκε στον Χίτλερ, στον ολοκληρωτισμό του Στάλιν, στον πόλεμο του Βιετνάμ και στην εξάπλωση των πυρηνικών όπλων.
Bertrand Arthur William Russell, 3rd Earl Russell, OM, FRS (18 May 1872 — 2 February 1970),
Δεν θα βρεις εύκολα άνθρωπο να τα έχει καλά με τον εαυτό του. Για αυτό και ξεχωρίζει. Τον καταλαβαίνεις από χιλιόμετρα. Δεν έχει κανενός είδους κόμπλεξ, τα έχει βρει με το «εγώ» του. Χαμογελάει αβίαστα και ξέρει να λέει όχι. Είναι ευγενικός, χωρίς να θέλει να είναι αρεστός σε όλους. Μπορεί να μείνει μόνος του, δεν φοβάται την μοναχικότητα. Διαφέρει επίσης από την ανωτερότητα στον λόγο. Όχι τόσο στον τρόπο χειρισμού, όσο στην ποιότητα αυτού.
11 αποφθέγματα και το ποίημα `Ο μικρός μου εαυτός` του πρώτου συγγραφέα από την Ασία που του απονεμήθη το βραβείο Νόμπελ, ο οποίος έφυγε από τη ζωή στις 7 Αυγούστου του 1941,.-Από τη Μανταλένα Μαρία Διαμαντή
Σαν πεπρωμένο εννοείται το καθορισμένο από τη μοίρα, το προδιαγεγραμμένο, που κατευθύνει, απαρέγκλιτα, τον ανθρώπινο βίο, χωρίς ο άνθρωπος να είναι σε θέση να αντιδράσει σε ό,τι η μοίρα του επιτάσσει για το μέλλον και την εξέλιξη του.
Το φως και τα αναρίθμητα χρώματά του αντανακλούν την απειροσύνη της Δημιουργίας. Τα χρώματα είναι η γλώσσα του Φωτός.[1] Γεμίζουν τον κόσμο, γιατί όλα είναι χρώμα, μέσα μας και γύρω μας. Αν και αποτελούν το επακόλουθο ενός φυσικού φαινομένου, των ηλεκτρομαγνητικών κυμάτων διαφορετικού μήκους, η αληθινή φύση των χρωμάτων είναι κυρίως πνευματική. Καθένα τους αποτελεί εκδήλωση του Πνεύματος και κατέχει την ικανότητα να επηρεάζει την καθημερινή ζωή μας.
Υπάρχει λοιπόν σίγουρα μια τέχνη που θεραπεύει την ψυχή, και αυτή είναι η φιλοσοφία. Όμως, δεν χρειάζεται να αναζητήσουμε τη βοήθειά της έξω από εμάς, όπως κάνουμε με τις σωματικές ασθένειες· θα πρέπει να βάλουμε τα δυνατά μας για να μπορέσουμε να γίνουμε εμείς οι ίδιοι γιατροί του εαυτού μας.
Οι φωτογραφίες ήταν πάντα ένα διφορούμενο θέμα για μένα. Από τη μία μου αρέσει να βγάζω κάτι που η ομορφιά του με μαγεύει, από την άλλη οι πραγματικές στιγμές αυτές που γεμίζουν την καρδιά και μένουν στη μνήμη ουδέποτε αποτυπώθηκαν σε φωτογραφίες.
Σε όλη τη διάρκεια της ζωής μας, αυτό που πραγματικά έχουμε μέσα μας είναι το παρόν και μόνο αυτό. Η μόνη διαφορά είναι ότι στην αρχή της ζωής μας περιμένουμε ένα μεγάλο μέλλον, ενώ προς το τέλος της ζωής μας αναπολούμε ένα μεγάλο παρελθόν επίσης ότι η ιδιοσυγκρασία μας, αλλά όχι ο χαρακτήρας μας, υφίσταται κάποιες γνωστές και μη εξαιρετέες αλλαγές, μέσα απ’ τις οποίες το παρόν παίρνει κάθε φορά διαφορετική απόχρωση.
Συχνά ορίζουμε τον εαυτό μας με βάση πράγματα που βρίσκονται «έξω» από εμάς: σχέσεις, δουλειά, οικογένεια — ακόμα και το ίδιο μας το σώμα. Αλλά πώς θα ήταν αν η ζωή μας άλλαζε δραματικά και το σώμα μας βλαπτόταν ανεπιστρεπτί; Ποιοι θα ήμασταν τότε; Αυτή η ομιλία εξερευνά το αντίκτυπο μιας τέτοιας απώλειας στην ανθρώπινη ψυχή και την αναζήτηση νοήματος και εκπλήρωσης. Είναι καθώς χάνουμε κάθε τι που πιστεύαμε ότι χρειαζόμασταν, που βρίσκουμε ποιοι πραγματικά είμαστε.
Κωνσταντίνος Καβάφης…`Ενας από τους σημαντικότερους Έλληνες ποιητές της σύγχρονης εποχής με σπουδαία έργα που δημιούργησε μετά τα 40 του χρόνια… Γεννήθηκε στις 17 ή στις 29 Απριλίου του 1863 και έζησε στην Αλεξάνδρεια. Σε πολλά ποιήματά του μιλά για εκείνα και γι`αυτό το λόγο αναφέρεται συχνά ως «ο Αλεξανδρινός».
Αυστραλία, νοτιοανατολική Ασία, Θιβέτ και Ιαπωνία. Οι σαμάνοι, άνδρες και γυναίκες, είναι θεραπευτές, μάντεις και οραματιστές. Επικοινωνούν με τον κόσμο των θεοτήτων και των πνευμάτων. Το κορμί τους μπορεί να μένει πίσω καθώς κινούνται σε αλλαγμένες καταστάσεις συνείδησης και μπορούν να πετούν σε μη γήινα πεδία. Είναι ποιητές, ποιήτριες και τραγουδιστές. Γνωρίζουν τους τρόπους των φυτών, των ζώων, και των στοιχείων. Πάνω από όλα είναι κύριοι της έκστασης. Ο Mircea Eliade, ιστορικός των θρησκειών, από τους πιο έγκυρους μελετητές, ορίζει την παράδοση αυτή ως σύστημα «αρχαϊκών τεχνικών έκστασης».
«… Το κεντρικό πρόβλημα είναι η σκληρότητα. Η σκληρότητα θολώνει το μυαλό και την καρδιά, φέρνει έλλειψη ευαισθησίας· θρέφει το μίσος και τη βλακεία· τσαλαπατάει την αγάπη και την καλοσύνη, που είναι οι μόνοι αληθινοί παράγοντες εξαγνισμού στη ζωή.
Η παρακάτω παραβολή βρίσκεται στο Κολοσσιαίο έργο μεταφυσικού περιεχομένου, το «Μαθναβί» γραμμένο από τον Πέρση ποιητή και δάσκαλο Θεολογίας Τζελαλεντίν Ρουμί το 1273.
Σημ. του Ν:Κάποια πράγματα τα διδαχτήκαμε όπως βόλευε κάποιους. Να έχετε μέτρο στα πάντα. Ούτε στο ένα άκρο να είστε ούτε στο άλλο. Να ερευνάτε διεξοδικά ώστε να ορίζεται το μέτρο σας, το οποίο δεν είναι κάτι στάσιμο γιατί τα πάντα αλλάζουν… Αυτό μπορεί να αποδειχθεί με το πόσο απλά αλλάζει όλος ο ρους της ιστορίας με μία απλή ανασκαφή και μία ανακάλυψη…
Φαίνεται πως οι άνθρωποι βιώνουμε στις εμπειρίες του παρόντος τα σημάδια των συναισθηματικών γεγονότων που βρίσκονται χρονικά μπροστά μας: Μπορούμε να εντοπίσουμε (αμυδρά) το μέλλον – το Πραγματικό μέλλον και όχι κάποιο φανταστικό προνοητικό μέλλον – σε κάθε στιγμή, κυρίως πέρα από τα όρια της συνειδητής εγρήγορσής μας.
Αυτό το εσείς που είναι πέρα από τη μορφή είναι αιώνιο και ζωντανό μέσα σ’ έναν άμορφο κόσμο. Μια πολύ απόλυτη δήλωση ίσως, αλλά θα μπορούσατε να πειστείτε γι’ αυτό αν αφήσετε το σώμα σας, αν υπάρξετε σ΄έναν κόσμο μη – μορφής, κι ύστερα ξαναμπείτε στο σώμα σας και υπάρξετε στην κατάσταση που αποκαλούμε μορφή;
Η εξαίρετη ακουστική για την οποία το Αρχαίο Θέατρο της Επιδαύρου είναι διάσημο, οφείλεται στα πέτρινα εδώλια του (στα καθίσματα των θεατών), καθώς το σχήμα και η διάταξή τους είναι ιδανικά για το φιλτράρισμα των θορύβων χαμηλής συχνότητας, καταδεικνύει η έρευνα ειδικών επιστημόνων.
Όταν θα ξανά προσβάλλεις , όταν θα αδικήσεις η στεναχωρησεις ακόμα έναν συνάνθρωπο σου , όταν ξανά νοιώσεις μίσος για τον διπλανό σου , όταν θα αφήσεις ξανά το κεντρικό σύστημα εκπαίδευσις σου να γίνει ο οδηγός των πράξεων σου … σταμάτα για λίγο και κοίτα καλά αυτή την φώτο !
Για τον Σωκράτη η πολιτική είναι το καθήκον του πολιτικού να «επιμελείται» των ψυχών όλων των συμπολιτών του και να τους κάνει «όσο το δυνατόν καλύτερους». Ηταν ο πρώτος που υπέβαλε σε «έλεγχο» και τους πολιτικούς, ενώ καταλόγιζε σε όλους σχεδόν τους επώνυμους άρχοντες ακόμη και της λαμπρής πεντηκονταετίας της Αθήνας το ότι κανένας τους δεν βελτίωσε ηθικά τους πολίτες της. Ο Σωκράτης ήταν ο πρώτος φιλόσοφος που αγωνίστηκε για τη συνάφεια ηθικής και πολιτικής, που απέρριψε τη συμβατική πολιτική κι όχι μόνο της ταραγμένης εποχής του, που αμφισβήτησε την αξία και τη χρησιμότητά της, αλλά και ο μόνος που απέκρουσε την κατηγορία για πολιτική απραξία με τον προκλητικό ισχυρισμό ότι «μόνος αυτός έπραττε τα πολιτικά».
